GALICIA NON SE DEIXA AVASALLAR

Todos nós temos prexuicios, os foráneos pensan que os galegos somos sumisos, dóciles é que cando nos pisan, deixámonos facer, que non loitamos, que somos palurdos .

Ao longo dalgúns exemplos vou pretender desmontar todos esas ideas mesquiñas.

Xa no século XV formouse A Irmandade Fusquenlla nas terras do señor de Andrade, pola extrema dureza coa que Nuno Freire de Andrade, ou Mao, trataba os seus vasalos. A revolta iniciouse nas bisbarras de Pontedeume e Betanzos e expandiuse a Lugo e Mondoñedo e mesmo a Santiago de Compostela. No mesmo tempo xurdiron Os Irrmandiños contarían cuns 80.000 efectivos. Na organización e dirección da guerra irmandiña participaron varios grupos sociais: campesiños, xentes de cidades, baixa nobreza, fidalguía e mesmo membros do clero (varios membros da estrutura eclesiástica apoiaron economicamente os irmandiños). Os xefes do movemento pertencían á baixa nobreza (fidalgos). O auxe do movemento irmandiño foi posible pola existencia dunha mentalidade xusticeira e antiseñorial da sociedade galega, que rexeitaba as inxustizas cometidas polos señores, considerados popularmente como uns "malhechores".
Os inimigos dos irmandiños foron fundamentalmente nobres laicos, donos de castelos e fortalezas e encomenderos das principais igrexas e mosteiros. Os irmandiños destruíron ao redor de 130 castelos e fortalezas durante os dous anos da guerra irmandiña .

Na invasión Napoleónica Galicia mantívose libre das tropas francesas, xa que cando o mariscal Ney ocupou Galicia tras a batalla de Elviña e logo xirou ao sur para atacar Portugal dende o norte. Non obstante, a resistencia popular, apoiada polas subministracións de armas da frota británica, fixo imposible a pacificación de Galicia, que tivo que ser evacuada tras a derrota de Ney na batalla de Puentesampayo (xuño de 1809). A sublevación popular, dirixida polo capitán Cachamuíña en Vigo, supuxo que esta fose a primeira praza reconquistada aos franceses en Europa (28 de marzo de 1809). Galicia e Valencia permaneceron libres de tropas francesas, aínda que Valencia rematou capitulando en xaneiro de 1812.

No seculo XIX moita xente tivo que emigrar, a outras partes do estado e moitos fora de España a paises de ultramar. A finais do século XIX Rosalia fai mención do maltrato que sufrían os galegos cando ían traballar a Castela "         
                                                        Castellanos de Castilla,
                                                           tratade ben ós galegos;
                                                           cando van, van como rosas;
                                                          cando vén, vén como negros.

                                                             Cando foi, iba sorrindo 
                                                        cando ven, viña morrendo;
                                                         a luciña dos meus ollos,
                                                         o amantiño do meu peito

Xunto con outros autores relatan a dura vida do emigrante, que abandonaba o seu mundo para enfrontarse a viaxes, moitas veces, sen retorno para poder darlle sustento á familia que aqui deixaban . E de sumisos é cobardes deixar o que conoces para ir lonxe sabendo que non vas ser respetado, é que a tua vida vale un xornal?

Na primeira época do franquismo no sector do rural galego fronte ao modelo económico intervencionista da primeria época franquista , xurde A revolta da fame na primaveira do ano 1946 en Savinao un grupo de campesiñas se incautan do pan e levan a cabo unha protesta , intentando conseguir un precio xusto , en contra do intervencionismo, a corrupción e o estraperlo , formas habituais do réximen .

Nos anos 70 o pobo das Encrobras levantouse defendendo as súas terras e as súas casas Fenosa levou a cabo expropiacións para poder explotar a mina de carbón para abastecer a Central térmica de Meirama .Non debemos esquencer outras revoltas que tiveron que facer os galegos para deixar oir a súa voz de protesta ante situacións de manifesta inxusticia asi aquelas que tiveron lugar nos Estaleiros de Vigo e Ferrol, na última época do franquismo e tamén na democracia. Ninguén esquence cando rompeu a Ponte das Pias, a xente saíu a defender unha boa comunicación para Ferrol.

Pero que visión pode ser a dos foráneos , cando na RAE seguen a manter como entrada en"gallego" : En Costa Rica : " tonto", no El Salvador : " tartamudo"?

Ao longo de esta reflexión quero decir ben forte: Non somos tontos, non somos sumisos.Somos loitadores e temos voz como dixo Pondal en " Os Pinos" e quedou como letra do noso himno , debendo enchernos de orgullo.

E pra rematar...

Unha das recomendacions do noso profesor, espero que disfrutedes

Meninas de Canido o Eduardo Hermida

sabedes como ou porque comezou o prexecto?? porque esta claro que as meninas ver a viches, calquera que pasara polo barrio de canido  percatouse de que as calles estan cheas de luz e de cor.
Eduardo Hermida  Estudia en la escuela de Artes y Oficios Pablo Picasso en A Coruña especializándose en dibujo publicitario. despues de unos años trabajando  como diseñador grafico decide hacer cursar como escaparatista y obtiene el titulo despues de unos años por toda galicia dejando rastro de genialidad por todas estas ciudades En el año 1999 , regresa a Ferrol para dedicarse a la pintura y establece su estudio en el barrio de Canido donde crea una escuela para fomentar la enseñanza infantil entre los jóvenes del barrio. 
tras unos cuantos años aqui en 2008 tiene una idea de traspasar el arte a la  calle, y así nace este proyecto las meninas de canido  en el cual utiliza las fachadas como olios ,pintan Meninas en las fachadas de las casas abandonadas para intentar llenar de color tanta decadencia urbana. A esta iniciativa comienzan a sumarse pintores durante tres ediciones y actualmente unas 180 pinturas han creado una autentica pinacoteca en las paredes de Canido.

Esta acción ha conseguido que el barrio sea un referente cultural al que diariamente acuden curiosos , turistas y colegios para admirar estas pinturas. Alrededor de 200 personas del mundo de la pintura, fotografía, baile, música y todo tipo de creación artística. Convierten las calles y plazas de Canido en lugares de arte, utilizando como "disculpa" el motivo de las "Meninas".

pero Eduardo no se queda ahí Ha realizado unas 150 exposiciones de pintura en diversas galerías de Galicia y actualmente su obra se centra entre la fotografía y la pintura intentando fundir estas dos disciplinas de una manera muy gráfica influenciado por sus estudios de diseño tambien ha ilustrado diversos libros infantiles

Pioneiros

Estes dias estabámos falando en clase da galicia medieval, enfocado cara as diversas revolucions que sufriu o noso territorio. Ben, lendo o periódico apareceu un titular que chamoume a atención; "Un pionero proyecto documental acerca la Galicia Medieval".

Trátase un compendio de documentos e restos arqueolóxicos dixitalizados que poden observarse dende a comodidade do noso ordenador e casa. Non vos encantaría participar nun proxecto coma este? Saber como vivían os nosos devanceiros, a súa forma de pensar, actuar, etc

O HUMOR É ARTE

A arte é entendido xeralmente como calquera actividade ou produto realizado polo ser humano cunha finalidade estética ou comunicativa, mediante a cal se expresan ideas, emocións ou, en xeral, unha visión do mundo, mediante diversos recursos, como os plásticos, lingüísticos, sonoros ou mixtos, reflectindo na súa concepción os substratos económicos e sociais, e a transmisión de ideas e valores, inherentes a calquera cultura humana ao longo do espazo e o tempo . Por iso, hoxe quero falaros do humor.

En Fene está situado na Casa da Cultura , o Museo do Humor é o único do seu xénero en todo o Estado español.
O Museo do Humor de Fene foi fundado en 1984 por Xaquín Marín, quen o dirixe ata a súa xubilación, en outubro de 2008. A idea xorde tras o manifesto en defensa do humor, despois dunha exposición itinerante por Galicia de debuxos Siro e Xaquín Marín.
Nas súas salas poden contemplarse máis de mil orixinais de humoristas gráficos galegos e de todo o mundo (Xaquín Marín, Siro, Torres, Tomé, Chumy Chúmez, Máximo, Vázquez, René de la Nuez, Mort Walker, Fontanarrosa, etc.).

O Museo convoca anualmente os premios Curuxa do Humor nas vertentes gráfica, literaria e fotográfica e organiza, dende o seu nacemento en 1984, as Xornadas do Humor.

Ata a creación do Museo de Fene soamente existía no mundo a Casa do Humor e a Sátira de Gabrovo ( Bulgaria ) sendo o único museo do mundo dedicado ao humor. O museo foi inaugurado o 1 de abril 1972. É a representación do humor local folclórico e as alegres tradicións e carnavais da cidade de Gabrovo: a capital búlgara do humor. Hoxe é un centro cultural internacional que combina perfectamente as características dun museo e dunha galería animada, onde se reúnen exemplos da arte contemporánea cómica e satírico de todo o mundo. O lema do museo é: "O mundo sobreviviu por rir".Os visitantes do museo son recibidos por un guía turístico co saúdo "Bienvenidos e bienmarchados ": un saúdo típico de Gabrovo.

Neste momento despois do acontecido en Paris no semanario satírico Charlie Hebdo de esquerdas fundado en 1992, que tomou o seu nome dunha publicación satírica que existiu entre 1969 e 1981 (primeiro como Hara-kiri e Hara-kiri hebdo). Segundo Charb, director da publicación ata 2015, a súa redacción reflexa a «todos os compoñentes da esquerda plural, mesmo dos abstencionistas». Coas súas publicacións conseguiu a indignación de musulmáns, xudeus e cristiáns por igual. Creo que é importante unha reflexión sobre ata onde chega a liberdade de expresión e información e a liberdade individual, que pode ser ferida pola publicación de textos ou imaxes debendo sempre ter en conta as palabras de Xaquín Marin no ano 1977 dixo: "Os humoristas gráficos dan co seu traballo cotián unha visión crítica e orixinal da realidade que os rodea, polo tanto non poden de ningún xeito ser insensibles ós problemas dun país, que se é rico en algo, é precisamente en carencias"